Kitabın Yazarı:Ahmet Rasim
Kitabın Türü:Çocuk kitapları
Kitabın Yazılma Yılı:1954
Kitabın Yayınevi: Cem Yayınevi
Sayfa Sayısı:112 sayfa.
Kitabın Konusu: Ahmet Rasim‘in çocukluk günlerinin anlatıldığı bir anı kitabıdır. Genellikle okul ve öğretmen teması işlenmekte Cumhuriyet yıllarından önceki eğitim sistemi hakkında detaylı bilgiler anı biçiminde okuyucuya sunulmaktadır.
Cumhuriyetin kurulmasından önce, öğrenciler hem kendi okulunun hocasından, hem de başka okulun hocalarından korkarlardı. Bu hoca korkusu, diğer cin, peri, kurkularına benzemezdi.Kendisini itirazsız saydıran bir korkuydu bu.
Kitapta kendi ağzından okul anıları anlatılır. Ali bakkala gittiği anda Hoca ile karşılaşır ve hoca onu okula götürür bütün gününü burda geçiren ali eve geldiğinde annesine okula gittiğini söyler annesi bu duruma sevinmiştir bir kaç gün sonra okula başlar. Okulun ilk günleri ailer özel kıyafetler giydirir ona ve atın üzerine biner adeta bir şölen gibidir okula başladığında onu en ön mindere oturturlar bu 3 günlük misafir dönemi bittikten sonra ise en arkaya geçer .. Bir gün kalfa bahçede ona tokat atar ve eve geldiğinde yanağındaki kızarıklığı ailesi görür gözlerini açtığında karşısında hocayı görür ona birşeyler okuup üflemektedir. bu olaydan sonra evlerini değiştirler ve alide başka bir okula kayıt olur.. Bu okul daha şen dir .. Hocalarının lakabı pehlivandır.. Gerçekten pehlivan gibi kocamandır ve iyi niyetli bir hocadır.. Buradaki kalfada eski kalfa kadar sert değildir.. Hoca her gün erken çıkar ve kalfa öğrencileri ilahi çalıştırırdı..
Kitaptan yazı
”
Her gün okul oradan ev Oysa ben, önünden geçtiğim viranede oynayan çocukların arasında da olmak istiyordum. Bir gün o sokaktaki eğlencelerin yokluğu, insanı kahkahalarla eğlendiren o oyunların özlemiyle kendimden geçerek “Of patlayacağım.” diye bağırınca, beni sandık odasına tıktılar.
”
Okul evden daha eğlenceli id Ahmet’e göre hatta Pehlivan hoca ile birgün tüm okuldaki öğrencileri alıp pikniğe götürmüştü.
işte bu dönüş pek acıklıydı. Annemin geziye giderken hasta olmamak için dikkat etmem yönünde ettiği tembihler, yarı yarıya çıkmıştı. O gece sabaha kadar inlemişim. ”
Ahmetin komşu evlerinde yangın çıkar ve Ahmetlerde oradan taşınam zorunda kalırlar.. Bir gün Halasının kocası halasına öksüz yeğenine bakmadığı için içerler ve bunun sonucunda Ahmetler halasının konağındaki küçük bir eve yerleşirler ve Ahmette orada bir okula kaydolur buradaki hoca çok yaşlıdır.. Elinde et bile yoktur neredeyse.. Burada falakaya yatırlımış çocukları görür ve çok korkar okula gitmek istememektedir. Ailesi ısrarla onu tekrar okula gönderirler..
Kitaptan alıntı bir yazı daha..
Derse çalışma yönünden konakta da, okulda da çok istekliydim . Eniştem dahil çevremdeki herkes bu başarımdan kendine bir pay çıkarıyordu. Hele okulda kalfanın “Sana bir Mushaf-ı Şerif” alsınlar diyerek, bir üst dereceye çıktığımı bildirmesi, hevesimi iyice arttırıyordu. Eniştem bana el yazması bir Mushaf ile bir de beyaz bir divit hediye etti.
Başarılı olmak, beni dayaktan kurtarıyordu. Çünkü burada, genç, yaşlı, zengin, yoksul herkesin er geç bir gün gelip tabanlarının yükseleceğine kesin gözüyle bakılıyordu. Çünkü Hoca Hafız İsmail’in ünü bütün İstanbul’u sarmıştı. Falaka için, dışardan dahi çocuk getirildiği söyleniyordu.
Korkmuş gözlerimi her falaka olayında dört açar, olanı biteni izlerdim. Anladım ki, her falakaya yatış, bir değilmiş. Suçun türüne, büyüklüğüne, hocanın o günkü sinirine göreymiş.
Ağır türden dayak yiyenlerin çoğu, ayakları falakadan kurtulur kurtulmaz, yürüyemeyerek, kıçının üstünde , sürüne sürüne bahçeye kadar gider; oradaki musluk altında ağrılarını dindirirlerdi.
Bir de bütün okul öğrencisinin gözü önünde yenilen bir dayak türü vardı ki buna, “Divan dayağı” denirdi. Bütün bir okul öğrencisi önünde böyle onur kırıcı bir uygulamayla karşılaşmış olan bir çocuk, bir genç, acaba o okul ve o meydan hakkında bu dayaktan sonra ne düşünür? Orasını da siz düşünün.
2 Yorumlarınız