EY BU TOPRAKLAR İÇİN TOPRAĞA DÜŞMÜŞ DEDECİĞİM
Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın.
Sen ve bütün askerler siz hayattan bir parçasınız. Kafanız gözünüz çeneniz tertemiz alnınız; vurulmuş uzanmış yatıyorsunuz bir hilâl uğruna ya Rab güneş gibi batıp yatıyorsunuz.
Dedeciğim her şeyi hesaplayıp böldüler yurdumuzu bizi yok etmek için ordularla geldiler. Bizi Türk’ü gafletlere daldılar. Teknikleriyle işlerini kolay sandılar. Türk’ü görünce kanları dondu düşmanların kuruyup gittiler.
O gün işte o gün ışıldayan güneşin yerini kapkara bulutlar aldı.
Şart koydunuz kendinize hem de içten bir şart ‘‘Ya ölüm… Ya istiklâl’’ işte buydu o içten şart.
Taarruz için değil ölmek için yürüdünüz. Vatanı korudunuz mübarek kanlar verdiniz.
Geçmişte de şu anda da gelecekte de düşmana verecek bir karış toprağımız yok; Anadolu Türk’ündür sevgili dedeciğim.
Düşman çelikten araçlarla deri ayakkabı ve paltolarla yurdumuzu bölmeye gelirken sen ve asker arkadaşların önü olmayan ince terlik bile denemeyecek ayaklıklarla sayısı çok az olan silahlarla düşmanın karşısına çıktınız.
Son sözün “Vatan Sağ olsun!’’du. Bu sözü söyledikten sonra büyük bir gururla ölüme yürüdün.
Dedeciğim; Mustafa Kemal Atatürk’ün senin ve diğer askerlerin sayesinde Çanakkale düşmana geçit vermedi topraklarının üstüne başka bayrak dikmedi.
Dedeciğim şimdi de düşmandan hiç korkumuz yok. Düşmanlar kolaysa gelsin Türk’ün toprağına. Türk toprağının arkasında Atatürk’ün izinde yenilmez Mehmetçik var. Tarihe sığmayacak ulu zaferimiz var.
Çanakkale’nin ulu toprakları altında iyi uyu dedeciğim. Sevgilerimle…
GURUR KOKAN TOPRAKLAR
Siz hiç Çanakkale’ ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp o maviliğe kırmızı hüznü salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında Karanlığın içinden gelen vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini duydunuz mu? Ben duydum. İçinizde öyle derin fırtınalar kopuyor ki; gözlerinize anlamını bilmediğiniz çiğ taneleri düşüyor. Belki ağlıyor belki kahroluyorsunuz ama o her adım atışında üstlerine bombalar kurşunlar şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyor.
Neden bu kadar acı sözler düşüyor dudağımdan kalemime? Eğer o savaşta o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı o zaman işte o zaman bizde olmazdık. Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bu günkü hürriyet özgürlüğü yakalayamazdık; çünkü Çanakkale Türkiye’ nin geçiş noktası. Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “ burası benim” dediğini. Onlarca Türk’ ün dedelerimizin atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… düşünmesi bile korkunç! İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki. Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor içimde. Kendi kendime diyorum ki: “ O savaşta mağlup olsaydık şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımıza emanet toprakların üstünde yürümez miydik? Düşmanlarımız önce Çanakkale’yi sonra İstanbul’ u ve sonra… O kadar ağır bir savaştan belki tüm Türkiye…Ama Türk Askeriydi onlar! Verir miydiler bu vatanı el oğluna? ‘Hayır’… Allah Allah diye inliyen sesleriyle savundular bu toprakları…”
İşte böyle düşündükçe Çanakkale’ yi; acaba kırmızıya çalmasaydı deniz bu kadar hüzünlü dans etmeseydi yapraklar rüzgarla ve kanla sulanmasaydı bu toprak değerini bilir miydik? Titremezdik sanki sıradan bir yermiş gibi gelirdi. Aslında Türkiye’ nin her yeri gurur kokan topraklarla örtülü değil mi? Dünden bu güne onlarca savaş olmadı mı? Vatan uğruna bu topraklar kanla sulanmadı mı? Doğudan batıya onca insan şehit olmadı mı?
Onlar öyle onurlu ve gururluydular ki yüreklerinin tam ortasında demirden ateş topları saplansa bile yüzlerinde vatanı uğruna can vermenin sevincini taşıyorlardı. Ey Türk Askeri! Sen ki cephenin ardında nasır tutan elerinle savaşırken onlar neden savaştıkların bile bilmiyorlardı. Çanakkale yakılıp yıkılırken ve üstümüze bombalar yağarken düşmana inat kadere inat ve gözlerini kaparken kırmızı yağmurlar altında ölüme inat yeni bir zafer kazanmanın sevinciyle dört elle sarıldın toprağına. İçine çekerken deniz kokusunu gözlerin doldu. Belki alınyazından belki yeni doğmuş bebeğinin hayalinden…Ama baş eğmedin.
Ey Anadolu’ nun her tarafından gelip bu topraklarda yatanlar gözünüz arkada kalmasın. Biz bu aziz vatanı ister gecenin kör karanlığında ister alaca şafakta olsun kimselere bırakmayacağız. Çanakkale aslımızdır ve biz aslımızı unutmayacağız.
ÇANAKKALE BİZİM
Soğuk gece… Deniz rüzgarları altında toprak soluklanıyor. Kan alıyor gam veriyor… Kızıl olmuş deniz ahal coşkun… Yabancı gemileri koynuna almış Çanakkale mahçup.. Dalgalar şahlanmada. Zaman geleceğin getireceklerinden korkarak yürüyor. Gün ağarıyor gün batıyor. Çanakkale bizim.
Uzakta küçük bir köy düşman postallarının çiğneyemediği temiz bir köy…Bir ihtiyar dua ediyor. Oğullarını torunun kardeini verdiği umudum canım namusun dediği Çanakkale için Çanakkale’ye gitmek için…
Karlı yollarda bir kağnı. Arkasında bir kadın. Sıcak yüreğinde soğuk savaşı ağırlamış. Kağnısında battaniyelere sarılı top mermileri cepheye götürülecek… Cephe uzak ölüm yakın ve Çanakkale bizim.
Düşman dört bir yandan saldırmış. Bir kol kalmış son umut. Altı asırlık devletin son çığlığı. Milletin hep beraber haykırdığı özgürlük yemini tek şahidi Çanakkale.
Temiz dudaklar yudum yudum içerken şehitlik şerbetini ölüm getiren bombalar atıyor düşman. Düştüğü yere ölüm saçan kara tabutlar toprağı delik deşik ediyor. Çanakkale hala bizim.
Silah sesleri kan kol bacak… Kıyamet kopuyor… Çanakkale mahşer gün uyuyor düşman uyanık iki yakalı Çanakkale birbirine hasret. Kan dolmuş yüreğine Çanakkale’nin yine de bizim kalacak…
Süngülerin ucuna yürek takıldı mı dünya gelse ne fayda. Çanakkale’de bir millet var var olma mücadelesi veriyor. Ve Çanakkale taşıyla toprağıyla mücadeleye yardım ediyor.
Nusret Mayın Gemisi yırta yırta boğazın sularını ilerliyo. Çanakkale bu kez açıyor sularını Nusret’in önünde… Çanakkale bir kedi uysallığıyla saklıyor mayınları. Çanakkale bizim kalıyor.
Elazığlı Ahmet Yemenli Ali Trabzonlu Hasan Manisalı Orhan ve bir çok aslan. Anadolu’dan Afrika’dan Irak’tan. Her şeyini almış canını almış da gelmiş. Çanakkale bizim kalsın diye.
Seyid Onbaşı kaldırırken bombayı Uyvar önünde Türk kadar güçlüydü. Değil bombayı üzerinde bulunduğu Çanakkale toprağını kaldırması gerekse bunu da yapardı. Kaldırır atırdı Çanakkale bizim kalsın diye.
Ve Anafarta’nın dünyaya ışık saçan sarı çiçeği. Ölmeyi emreden kumandan…O ki ölümü mavi gözleriyle korkutan kumandan. Attığı her adımda Çanakkale titriyor… Mustafa Kemal Paşa “ÇANAKKALE BİZİM” diyor…
Yabancı bir asker esir düşmüş titriyor… Osmanlı’yı barbar demişler. Onu barbar sanıyor. Vurulmuş bacağından Çanakkale toprağında. Geliyor Türk askeri. O geldikçe beriki titriyor. Türk askeri gelir gelmez vuruluyor bir anda. Gömleğini yırtıyor Türk askeri koyuyor Anzak’ın yarasına. Anzak şaşkın. Asker kendi yarasına da toprak basıyor. Onca yıldır barbar bildiği Türk askeri hak ettiği değeri buluyor. Ve Anzak da anlıyor gerçek kahramanın kim olduğunu.
Bir kısmı anıtlara alınmış öbür kısmı toprağa taşmış askerler artık yok. Deniz dalgalarıyla geçmişi alıp kıyıya ümitleri vuruyor. Varsın deniz kızıl olmasın yere bomba düşmesin.. . Yer gök gerçekelri unutmayarak susmuyor haykırıyor. Tarihe sığmayan kahramanlar. Onlar kanlarının bedelini destanlaşan kahramanlıklarını tarihten zafer olarak aldılar…
ÇANAKKALE… O BİZE AİT VE EBEDİYEN DE ÖYLE KALACAK…
Read more
Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın.
Sen ve bütün askerler siz hayattan bir parçasınız. Kafanız gözünüz çeneniz tertemiz alnınız; vurulmuş uzanmış yatıyorsunuz bir hilâl uğruna ya Rab güneş gibi batıp yatıyorsunuz.
Dedeciğim her şeyi hesaplayıp böldüler yurdumuzu bizi yok etmek için ordularla geldiler. Bizi Türk’ü gafletlere daldılar. Teknikleriyle işlerini kolay sandılar. Türk’ü görünce kanları dondu düşmanların kuruyup gittiler.
O gün işte o gün ışıldayan güneşin yerini kapkara bulutlar aldı.
Şart koydunuz kendinize hem de içten bir şart ‘‘Ya ölüm… Ya istiklâl’’ işte buydu o içten şart.
Taarruz için değil ölmek için yürüdünüz. Vatanı korudunuz mübarek kanlar verdiniz.
Geçmişte de şu anda da gelecekte de düşmana verecek bir karış toprağımız yok; Anadolu Türk’ündür sevgili dedeciğim.
Düşman çelikten araçlarla deri ayakkabı ve paltolarla yurdumuzu bölmeye gelirken sen ve asker arkadaşların önü olmayan ince terlik bile denemeyecek ayaklıklarla sayısı çok az olan silahlarla düşmanın karşısına çıktınız.
Son sözün “Vatan Sağ olsun!’’du. Bu sözü söyledikten sonra büyük bir gururla ölüme yürüdün.
Dedeciğim; Mustafa Kemal Atatürk’ün senin ve diğer askerlerin sayesinde Çanakkale düşmana geçit vermedi topraklarının üstüne başka bayrak dikmedi.
Dedeciğim şimdi de düşmandan hiç korkumuz yok. Düşmanlar kolaysa gelsin Türk’ün toprağına. Türk toprağının arkasında Atatürk’ün izinde yenilmez Mehmetçik var. Tarihe sığmayacak ulu zaferimiz var.
Çanakkale’nin ulu toprakları altında iyi uyu dedeciğim. Sevgilerimle…
GURUR KOKAN TOPRAKLAR
Siz hiç Çanakkale’ ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp o maviliğe kırmızı hüznü salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında Karanlığın içinden gelen vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini duydunuz mu? Ben duydum. İçinizde öyle derin fırtınalar kopuyor ki; gözlerinize anlamını bilmediğiniz çiğ taneleri düşüyor. Belki ağlıyor belki kahroluyorsunuz ama o her adım atışında üstlerine bombalar kurşunlar şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyor.
Neden bu kadar acı sözler düşüyor dudağımdan kalemime? Eğer o savaşta o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı o zaman işte o zaman bizde olmazdık. Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bu günkü hürriyet özgürlüğü yakalayamazdık; çünkü Çanakkale Türkiye’ nin geçiş noktası. Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “ burası benim” dediğini. Onlarca Türk’ ün dedelerimizin atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… düşünmesi bile korkunç! İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki. Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor içimde. Kendi kendime diyorum ki: “ O savaşta mağlup olsaydık şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımıza emanet toprakların üstünde yürümez miydik? Düşmanlarımız önce Çanakkale’yi sonra İstanbul’ u ve sonra… O kadar ağır bir savaştan belki tüm Türkiye…Ama Türk Askeriydi onlar! Verir miydiler bu vatanı el oğluna? ‘Hayır’… Allah Allah diye inliyen sesleriyle savundular bu toprakları…”
İşte böyle düşündükçe Çanakkale’ yi; acaba kırmızıya çalmasaydı deniz bu kadar hüzünlü dans etmeseydi yapraklar rüzgarla ve kanla sulanmasaydı bu toprak değerini bilir miydik? Titremezdik sanki sıradan bir yermiş gibi gelirdi. Aslında Türkiye’ nin her yeri gurur kokan topraklarla örtülü değil mi? Dünden bu güne onlarca savaş olmadı mı? Vatan uğruna bu topraklar kanla sulanmadı mı? Doğudan batıya onca insan şehit olmadı mı?
Onlar öyle onurlu ve gururluydular ki yüreklerinin tam ortasında demirden ateş topları saplansa bile yüzlerinde vatanı uğruna can vermenin sevincini taşıyorlardı. Ey Türk Askeri! Sen ki cephenin ardında nasır tutan elerinle savaşırken onlar neden savaştıkların bile bilmiyorlardı. Çanakkale yakılıp yıkılırken ve üstümüze bombalar yağarken düşmana inat kadere inat ve gözlerini kaparken kırmızı yağmurlar altında ölüme inat yeni bir zafer kazanmanın sevinciyle dört elle sarıldın toprağına. İçine çekerken deniz kokusunu gözlerin doldu. Belki alınyazından belki yeni doğmuş bebeğinin hayalinden…Ama baş eğmedin.
Ey Anadolu’ nun her tarafından gelip bu topraklarda yatanlar gözünüz arkada kalmasın. Biz bu aziz vatanı ister gecenin kör karanlığında ister alaca şafakta olsun kimselere bırakmayacağız. Çanakkale aslımızdır ve biz aslımızı unutmayacağız.
ÇANAKKALE BİZİM
Soğuk gece… Deniz rüzgarları altında toprak soluklanıyor. Kan alıyor gam veriyor… Kızıl olmuş deniz ahal coşkun… Yabancı gemileri koynuna almış Çanakkale mahçup.. Dalgalar şahlanmada. Zaman geleceğin getireceklerinden korkarak yürüyor. Gün ağarıyor gün batıyor. Çanakkale bizim.
Uzakta küçük bir köy düşman postallarının çiğneyemediği temiz bir köy…Bir ihtiyar dua ediyor. Oğullarını torunun kardeini verdiği umudum canım namusun dediği Çanakkale için Çanakkale’ye gitmek için…
Karlı yollarda bir kağnı. Arkasında bir kadın. Sıcak yüreğinde soğuk savaşı ağırlamış. Kağnısında battaniyelere sarılı top mermileri cepheye götürülecek… Cephe uzak ölüm yakın ve Çanakkale bizim.
Düşman dört bir yandan saldırmış. Bir kol kalmış son umut. Altı asırlık devletin son çığlığı. Milletin hep beraber haykırdığı özgürlük yemini tek şahidi Çanakkale.
Temiz dudaklar yudum yudum içerken şehitlik şerbetini ölüm getiren bombalar atıyor düşman. Düştüğü yere ölüm saçan kara tabutlar toprağı delik deşik ediyor. Çanakkale hala bizim.
Silah sesleri kan kol bacak… Kıyamet kopuyor… Çanakkale mahşer gün uyuyor düşman uyanık iki yakalı Çanakkale birbirine hasret. Kan dolmuş yüreğine Çanakkale’nin yine de bizim kalacak…
Süngülerin ucuna yürek takıldı mı dünya gelse ne fayda. Çanakkale’de bir millet var var olma mücadelesi veriyor. Ve Çanakkale taşıyla toprağıyla mücadeleye yardım ediyor.
Nusret Mayın Gemisi yırta yırta boğazın sularını ilerliyo. Çanakkale bu kez açıyor sularını Nusret’in önünde… Çanakkale bir kedi uysallığıyla saklıyor mayınları. Çanakkale bizim kalıyor.
Elazığlı Ahmet Yemenli Ali Trabzonlu Hasan Manisalı Orhan ve bir çok aslan. Anadolu’dan Afrika’dan Irak’tan. Her şeyini almış canını almış da gelmiş. Çanakkale bizim kalsın diye.
Seyid Onbaşı kaldırırken bombayı Uyvar önünde Türk kadar güçlüydü. Değil bombayı üzerinde bulunduğu Çanakkale toprağını kaldırması gerekse bunu da yapardı. Kaldırır atırdı Çanakkale bizim kalsın diye.
Ve Anafarta’nın dünyaya ışık saçan sarı çiçeği. Ölmeyi emreden kumandan…O ki ölümü mavi gözleriyle korkutan kumandan. Attığı her adımda Çanakkale titriyor… Mustafa Kemal Paşa “ÇANAKKALE BİZİM” diyor…
Yabancı bir asker esir düşmüş titriyor… Osmanlı’yı barbar demişler. Onu barbar sanıyor. Vurulmuş bacağından Çanakkale toprağında. Geliyor Türk askeri. O geldikçe beriki titriyor. Türk askeri gelir gelmez vuruluyor bir anda. Gömleğini yırtıyor Türk askeri koyuyor Anzak’ın yarasına. Anzak şaşkın. Asker kendi yarasına da toprak basıyor. Onca yıldır barbar bildiği Türk askeri hak ettiği değeri buluyor. Ve Anzak da anlıyor gerçek kahramanın kim olduğunu.
Bir kısmı anıtlara alınmış öbür kısmı toprağa taşmış askerler artık yok. Deniz dalgalarıyla geçmişi alıp kıyıya ümitleri vuruyor. Varsın deniz kızıl olmasın yere bomba düşmesin.. . Yer gök gerçekelri unutmayarak susmuyor haykırıyor. Tarihe sığmayan kahramanlar. Onlar kanlarının bedelini destanlaşan kahramanlıklarını tarihten zafer olarak aldılar…
ÇANAKKALE… O BİZE AİT VE EBEDİYEN DE ÖYLE KALACAK…
